„Choroba misjonarza” to określenie, które usłyszałam pracując w wojsku. Tak określało się osoby, które wielokrotnie powracały na kolejne zmiany misji zagranicznych. Mówiono o tym z lekkim uśmiechem i tylko czasem z powagą, na którą moim zdaniem temat zasługuje. Prześledźmy zatem możliwy scenariusz jaki rozgrywa się w momencie pierwszego wyjazdu na misję do innego kraju. Pierwszy moment adaptacji mija dość szybko, po jakimś czasie zaczyna się odliczanie dni do końca. Tęskni się za domem, rodziną, przyziemnymi sprawami. Im bliżej końca tym większy niepokój, że wydarzy się coś nieprzewidzianego. Gdy przychodzi moment powrotu do domu żołnierz odczuwa ulgę i szczęście, zwłaszcza jeśli miejsce pobytu znajdowało się w strefie wojny. Powrót pełen jest pozytywnych emocji – to wyjątkowe chwile kiedy wszyscy witają żołnierza z otwartymi ramionami po długim czasie rozłąki. Wiadomo, że po tym wszystkim co przeszedł przez pół roku zmiany teraz musi odpocząć. Po jakimś czasie pojawia się szara rzeczywistość. Żona cieszy się z powrotu męża, nie tylko dlatego że jest on w domu cały i zdrowy, ale także dlatego, że będzie miała wsparcie w załatwianiu codziennych spraw. Spraw których jest coraz więcej i więcej. Nie ma już tylko pracy i zadania, na którym trzeba się skupić by je wykonać i przetrwać. Jest codzienność. Otoczenie oswaja się szybko z myślą, że jesteś na miejscu. Dni mijają i w jakimś sensie są podobne do siebie. Spokój który początkowo był tak ceniony zaczyna uwierać. Nie dzieje się nic co wywołałoby przyspieszone bicie serca, brak mocnych emocji. Pojawia się specyficzny rodzaj tęsknoty. Wszystko to czego brakowało na misji nie jest już tak wyjątkowe, jest codziennością. Tak jakby wartość tego co jest w Polsce rosła i nabierała wagi kiedy widzi się to z oddali. Tymczasem po powrocie po pewnym czasie to co się ma tu na miejscu zaczyna męczyć, brakuje ekscytacji i adrenaliny. Poczucia, że robi się coś ważnego i wyjątkowego. Brakuje niezależności i poczucia wspólnoty z grupą osób, która „wie jak to jest”. Bliskich nie chce się obciążać własnymi wspomnieniami. Z bliskimi często nie można na ten temat rozmawiać, bo wiele spraw jest objęte tajemnicą wojskową. A poza tym jak powiedzieć komuś bliskiemu, że ma się myśli o powrocie? W ten sposób pomiędzy tymi którzy byli na misji, a tymi którzy zostali tu narasta niewidzialna bariera tego o czym się nie mówi. Wewnątrz powstaje osobny świat w którym składowane są najróżniejsze wspomnienia. Te związane z lękiem przed zranieniem lub śmiercią, ale i te związane z uczuciem dumy i więzi z tymi z którymi wykonywałem zadania, z którymi tam żyłem. Czasem bywa tak, że w tej rzeczywistości po powrocie nie można się odnaleźć, ma się poczucie rozdwojenia, zmęczenia i niezrozumienia. Powrót na misje następuje z różnych powodów, służbowych, finansowych, czasem także osobistych. Najczęściej jednak dlatego, że po prostu chce się wrócić. Dlatego, że to wciąga i uzależnia. O tym mówi się rzadko. Na koniec chciałabym zaznaczyć, że choć niejednokrotnie zdarzyło mi się obserwować występowanie takiego zespołu w mojej praktyce psychologicznej opisywana prawidłowość nie dotyczy wszystkich żołnierzy. Nie jest to obraz całości przeżyć jakich można doświadczać po misji i nie u każdego „choroba misyjna” musi wystąpić. Nie jest ona również przypisana tylko wojskowym – podobnych uczuć mogą doświadczać np. himalaiści, korespondenci, marynarze czy podróżnicy. Jestem ciekawa Państwa opinii na ten temat. Pozdrawiam, Izabela Jabłońska
Marcin Wyrostek & Corazon "Nikt nie może być sam"tekst i muzyka: Daniel Popiałkiewiczvideo - pomysł, reżyseria i realizacja: Daniel Popiałkiewicz https://www
Samotne łzy po twarzy mu spłynęły..Wyobraził sobie własny pogrzeb!Rzucił się na trumnę z płaczem,Ujrzał swoje ciało..Swoje obrzydliwe ciało,Pełne blizn i zadrapań..Ten ciężki worek bólu i męk,Które znosił z każdym zgniłe dzieło leżało gdzie od zawsze chciał, by się znalazło..Obsypane brudem i ziemią, zalane kwasem i nadzieją.. moje moje serce moje zycie ból istnienia moje życie ból ból w sercu ból psychiczny ból wewnętrzny moje mysli moje słowa niezrozumienie wiersz biały wiersze mój wiersz wiersz pogrzeb brak sił brak uczuć brak miłości brakuje mi ciebie pomocna dłoń pomoc śmierć płaczę historia
Mariana Banasia nikt nie będzie zmuszał do podejmowania określonych decyzji - powiedział w "Rozmowie Piaseckiego" wiceminister sprawiedliwości Sebastian Kaleta. Rozkminy ciąg dalszy, czyli mitingowe przemyślenia, czyli moi wrogowie, czyli początek abstynencji i Jasiowa przekora. Od wielu lat była żona (niech będzie Cecylia) gderała (tak wtedy myślałem) w kwestii mojego "piwkowania". A że za dużo, a że za często itp. Woda na młyn alkoholowej choroby. Że ja mam problem?! Przecież wszyscy po pracy piją piwo. Wszyscy na weekend spożywają alkohol. Po to jest weekend żeby się wyluzować. Dwanaście lub trzynaście lat temu straciłem prawko na rok za jazdę pod wpływem. Cecylia - wróg nr. 1 po konsultacji ze mną umówiła mnie na wizytę w Centrum Pomocy Kryzysowej. Poszedłem, pogadałem. Zakłamanie, nieszczerość, mechanizm iluzji i zaprzeczeń pomogły mi zrobić z siebie ofiarę systemu i ominąć szerokim łukiem myśli o terapii, czy chorobie w ogóle. I tak bujałem się w zakłamaniu do początku tego roku. Między wierszami, bo oczywiście nie wprost poprosiłem Cecylię o pomoc. Odmówiła. Powiedziała, że nie chce ze mną o tym gadać i tu pojawił się Jaś ze swoją przekorą. Acha, nie chcesz mi pomóc, to zrobię Ci na złość i sam sobie poradzę. W połowie lutego Cecylia wyprowadziła się z sypialni (to była formalność, bo od 2017 roku nic między nami nie było). To była dla mnie dodatkowa motywacja. Wtedy jeszcze tego nie wiedziałem, ale Cecylia była dla mnie gigantycznym wyzwalaczem. Nie byłem w stanie funkcjonować w jej pobliżu na trzeźwo. Jej zaborcza "miłość" i chorobliwa zazdrość były udręką. W marcu przypomniałem sobie o wizytówce z Centrum Pomocy Kryzysowej i zadzwoniłem z niewielką wiarą, że numer jest aktualny. Był. Umówiłem się na spotkanie. Poszedłem na spotkanie. Po rozmowie Pan stwierdził, że tu mi już nie pomogą i nakazał iść do poradni od uzależnień. Nie. Nie zasugerował, nie doradził. Nakazał! Nie jutro, nie za godzinę. Teraz! Pojechałem, wyszukując oczywiście tysiąc powodów ,żeby tam nie dotrzeć. Pocałowałem klamkę, bo rejestracja tylko telefoniczna (covid). Spisałem numer, ale oczywiście nie zadzwoniłem od razu, tylko po powrocie do domu. Nikt nie odebrał. Czyli nie jest ze mną źle skoro opatrzność tak chce. Dla pewności zadzwoniłem drugi raz. Opatrzność potwierdziła. Nikt nie odebrał. Dwie godziny później zadzwonił telefon z poradni. Byłem dwunasty w kolejce, szacunkowy czas oczekiwania to trzy miesiące. Czyli nie jest ze mną źle skoro opatrzność tak chce. Po miesiącu jednak zadzwoniłem. Dla pewności. Nikt nie odebrał, ale pól godziny później oddzwoniono. Awansowałem o pięć oczek. W pierwszym tygodniu maja telefon z poradni (opatrzność zmieniła zdanie?), za tydzień wizyta. No i tu już skończyły się moje argumenty. Poszedłem, pogadałem, oczywiście wszystko w mechanizmach iluzji i zaprzeczeń, ale już ze sporą dawką strachu, że jednak jestem chory. Dostałem do poczytania i podpisania kontrakt na terapię opiewający na dwa lata, zalecenie pójścia na grupę terapeutyczną i termin kolejnej wizyty za tydzień. Broniłem się przed grupą, bo jak to? Nie no grupa?! Obcy ludzie i mam mówić, że jestem chory, a przecież... a może jednak... nie no, nie jestem... ale kontrakt dostałem... Poszedłem, bo przecież jeśli nie jestem chory, to mnie wygonią. To jest doskonała myśl . Nie wygonili... ups... Po trzech tygodniach abstynencji zapiłem i tylko czas i miejsce uchroniły mnie przed ciągiem alkoholowym. Wstyd było się przyznać na grupie i nawet myślałem żeby nie mówić, bo przecież nikt z grupy nie mógł mnie widzieć w Częstochowie w środku nocy. Postawiłem jednak na szczerość. Nie było hejtu, nie było krytyki, tylko bardzo konstruktywne informacje zwrotne. A gdzie w tym wszystkim moi wrogowie? W trakcie picia byli nimi wszyscy, którzy sugerowali, że mam problem. Największym jestem ja sam. Pacjent zero. Wciąż szukam usprawiedliwienia i winy poza sobą, ale nikt mnie nie zmuszał do picia w samotności, do picia po kryjomu. Przyczyny leżą pewnie wszędzie i gdybym miał tamte lata, a ten rozum... Gdybanie nie poprawia mi samopoczucia. Było minęło, może terapia odkryje przyczynę, która leży pewnie głęboko w dzieciństwie, w tragicznej śmierci brata, chlaniu ojca... A Jasiowa przekora jest w każdym zakątku mojego umysłu. Ja wiem, że muszę naprawić ten zawias w szafce i Cecylia nie musi mi tego powtarzać co pół roku. Na razie tak mam i w zmianie tego paradoksalnie pomaga mi alkoholizm. Na grupie, na mitingach nie mówią mi co mam robić, a ja nauczyłem się słyszeć ludzi, a nie tylko ich słuchać. By dojść do źródła, trzeba płynąć pod prąd. S. J. Lec Michał, alkoholik Za tę wiadomość podziękował(a): ursa, szekla, Tsubasano, jerzak, Alchemia, darek70, Alex75, marcin, Teo70, Krysia 1967, Romek83, Milka, em85 Julia - (bardzo szybko wypowiedziała) to proszę mnie zapytać, czego nikt nie widzi. Ja - (cisza) czy uszanuje to co usłyszę, czy nie wyśmieję, nie zasypię tego masą rad nikomu nie QqaWf. 84 429 438 120 118 113 154 149 314nikt mnie nie zmuszał sam tego chciałem
